ကြၽန္ေတာ္သည္ အေမရိကန္ႁပည္ေထာင္စု တြင္ေနထိုင္ကာပညာဆည္းပူးေနေသာရခိုင္ ေကၽာင္း သားတၪီးႁဖစ္ပါသည္။ အေမရိကန္အမၽိဳသမီးတၪီးႏွင့္ အိမ္ေထာင္ကၽကာ (ကြၽန္ေတာ့အမၽိဳးသမီးကအခၽိန္ ႁပည့္အလုပ္လုပ္၍ကြၽန္ေတာ္ကအခၽိန္ပိုင္းသာအလုပ္ လုပ္ႃပီးေကၽာင္းတက္ေနသူတၪီးႁဖစ္ရာ)‘ကေလးထိမ္းႁခင္း’ တာဝန္ကို ေန႔စ ဓူဝ ထမ္းေဆာင္ေနရသည့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္၏ ဖခင္တၪီးလည္း ႁဖစ္ပါသည္။ အေမရိကန္ ႁပည္ေထာင္စုတြင္ ကြၽန္ေတာ္ႄကံဳေတြ႔ ရသည့္ ေန႔စၪ္ဘဝ အေတြ႔အႄကံဳမၽား၊ ပညာသင္ ႂကားရာမွရရွိေသာ အေတြ႔အႄကံဳမၽားကို စာဖတ္သူ မၽားႏွင့္ မွ်ေဝလိုစိတ္ႁဖစ္ေပၚလာခဲ့ပါသည္။ ထိုသို႔ ေကာင္းေသာအရာမၽားကိုမွ်ေဝလိုသည့္ဆႏၵ ႁဖစ္ေပၚ ရာမွ ဤစာ ကို ေရးႁဖစ္ႁခင္းႁဖစ္ေႂကာင္း မိတ္ဆက္ စကား ၪီးစြာဆိုပါရေစ။မိတ္ဆက္စကားဆိုႃပီးေနာက္‘ရည္မွန္းခၽက္ ႏွင့္ပန္းတိုင္’ ဟု ေခါင္းစၪ္ေပးထားသည့္ ကြၽန္ေတာ့ ေဆာင္းပါး ႔ ဆက္သြားႂကရေအာင္ပါ။ ဤေဆာင္းပါး ကို ကြၽန္ေတာ္သည္ အပိုင္းမၽား ခြဲကာေရးသားမည္ ႁဖစ္ႃပီး ယခုပထမပိုင္းတြင္ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ေန႔စၪ္ဘဝ မၽားတြင္လည္းေကာင္း၊ ဘဝ၏အစိတ္အပိုင္းေလးမၽား အတြက္ လည္းေကာင္း၊ တဘဝလံုးစာအတြက္ လည္းေကာင္း ‘ရည္မွန္းခၽက္ႏွင့္ပန္းတိုင္’ မွာ မည္မွ် အေရးပါေသာအခန္း ကဏ မွ ပါဝင္သည္ကို ကြၽန္ ေတာ့ဘဝအေတြ႔အႄကံဳမၽားမွ ရရွိသည့္အေတြး အ ႁမင္ေလးမၽားကို အေႁခခံကာ ၪီးစြာေရးသားတင္ႁပ သြားမည္ႁဖစ္ပါသည္။
လမ္းလည္ထြက္ႁခင္း
ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစုသည္ အေမရိကန္ ႁပည္ေထာင္စု၏ တတိယႃမိဳ႔ေတာ္ႁဖစ္သည့္ ခၽီကာဂို ႃမိဳ႔၏ အေနာက္ဖက္ဆင္ေႁခဖံုးတြင္ေနထိုင္ပါသည္။ ႃပီးခဲ့သည့္ ၂၀ဝ၆ ဒီဇင္ဘာလအတြင္းက ကြၽန္ေတာ့္ အမၽိဳးသမီးႏွင့္ ကေလးငယ္မၽား နယူးေယာ့ႃမိဳ႔ရွိ ေဆြမၽိဳးမၽားထံ ေလးရက္ႂကာ အလည္အပတ္ခရီး ထြက္သြားႂကႃပီး ကြၽန္ေတာ္က စာေမးပြဲရက္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေန၍လိုက္မသြားႁဖစ္ရာအိမ္တြင္ (လူပၽိဳႄကီး အႁဖစ္ႏွင့္) တေယာက္တည္း ကၽန္ေနခဲ့ပါသည္။ ဤိမ္ေထာင္သည္ဘဝ၊ အခၽိန္ပိုင္းအလုပ္၊ေကၽာင္းစာ၊ ေန႔စၪ္ကေလးထိမ္းေနရႁခင္းမၽားႏွင့္ လံုးခၽာလည္ေနခဲ့ ေသာကြၽန္ေတာ့မွာ မိသားစုအား ေလဆိပ္သို႔ ပို႔ ေဆာင္ႃပီး အႁပန္လမ္းတြင္ (အမွန္တကယ္ႏွင့္ ေရ ရွည္မဟုတ္သည့္တိုင္) လြတ္လပ္ေသာအရသာကို အတိုင္းအတာတခုထိ ခံစားႁဖစ္ပါသည္။ကားတံခါးကို မသိမသာဖြင့္၏။ ဆီးႏွင္း ေႂကာင့္ အေတာ္ေအးေနသည့္တိုင္ ႁပင္ပ ေလကို ႏွစ္ႁခစ္စြာ ရႈရိႈက္ပစ္လိုက္၏။ ရခိုင္စတီရီယိုသီႁခင္း သစ္မၽားကို(ကားထဲတြင္) အသံကၽယ္ေလာင္စြာဖြင့္ ကာနားေထာင္ပစ္လိုက္၏။ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္သြား သြား ကြၽန္ေတာ့သားႏွင့္ သမီးက ပါ ပါ ေနရာ သူတို႔ အေပၚငဲ့ၫွာေနရင္းႁဖင့္ သီႁခင္းမၽားကို ဤသို႔ခပ္ ကၽယ္ကၽယ္ေလး ဖြင့္နားမေထာင္ရသည္မွာ ႂကာႃပီ။သို႔ႁဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ဖက္သို႔အဝင္ လမ္းသို႔မေရာက္မီ ႁဖတ္ရမည့္မီးပြိဳင့္ႄကီးတခုသို႔ ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ မီးနီမိသႁဖင့္ ကားရပ္လိုက္ သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကားမွာ မီးနီမိ သည့္ ကားတန္း၏ တတိယေႁမာက္ကားႁဖစ္ႃပီးလမ္းေႂကာင္းမွာ အတည့္ လည္းသြား၍ရသည္။ ညာဖက္သို႔ ေကြ႔သြား၍လည္း ရသည္။ သည္မွာပင္ အေတြးတခုက ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္း ထဲသို႔ေရာက္လာခဲ့သည္။ အိမ္သို႔မဝင္ေသးပဲ (လြတ္ လပ္ေပါ့ပါးစြာႁဖင့္) ‘တေနရာရာသို႔သြားရန္’ဟူသည့္ အေတြး။ ထိုေန႔က ကြၽန္ေတာ္ အဓိကသြားလိုသည့္ ေနရာႏွစ္ေနရာရွိေနခဲ့ပါသည္။ တခုမွာႃမိဳ႔နယ္ႁပည္သူ႔ စာႂကည့္တိုက္ႁဖစ္ႃပီးေနာက္ေနရာတခုမွာ ကြၽန္ေတာ္ ေကၽာင္းတက္ေနသည့္ ေကာလိပ္ သို႔ပင္ႁဖစ္ပါသည္။ ႁပည္သူ႔စာႂကည့္တိုက္မွ အခမဲ့ႂကည့္ခြင့္ရသည့္ဗီဒီယို ေခြအနည္းငယ္ငွါးယူလို၍ ေကာလိပ္၏ကြန္ပၽဴတာ ခန္း ထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ့စာတမ္းအတြက္ လိုအပ္မည့္ ေဆာင္းပါးအခၽိဳ႔ကို ရွာရွာေဖြေဖြေလးသြားလုပ္ခၽင္ သည္။လမ္းေႂကာင္း အေနအထားအရ အတည့္သြား လွ်င္ ေကာလိပ္သို႔ေရာက္မည္ႁဖစ္ႃပီး လက္ယာဘက္ သို႔ ေကြ႔သြားပါက စာႂကည့္တိုက္သို႔ ၪီးတည္ႃပီး ႁဖစ္သြားပါလိမ့္မည္။ ကြၽန္ေတာ္ မည္သည့္ေနရာသို႔ သြားမည္ကို တိတိကၽကၽ မဆံုးႁဖတ္ရေသးမီမွာပင္ မီးက စိမ္းသြားခဲ့ႃပီႁဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ့ေရွ႔မွ ကား ႏွစ္စီးမွာ စ ထြက္ႃပီႁဖစ္၏။ ကြၽန္ေတာ္လည္းကားဘီး လိမ့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ မီးပြိဳင့္၏အတည့္ (သို႔မ ဟုတ္) ညာဘက္ တခုခုသို႔ သြားရမည့္ ေနရာတြင္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္သြားရမည္မသိ။ ကားအရွိန္ကို အနည္းငယ္ေလွ်ာ့ခၽလိုက္သည္။ ကား ရပ္လုနီးပါးႁဖစ္သြားခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့ေနာက္မွကား မၽား ဟြန္း တတီတီဝိုင္းေပးႂကသည္။ သို႔ႁဖင့္ တိတိ ကၽကၽရယ္မဟုတ္ပဲ လက္ယာဘက္သို႔ ေကြ႔ခၽလိုက္ သည္။ ကြၽန္ေတာ့ေနာက္မွကားမွာ လက္ယာဘက္ သို႔ေကြ႔မည့္ကားႁဖစ္ႃပီး ေရွ႔မွကြၽန္ေတာ္ကဘာ အ ခၽက္မွ မႁပပဲႏွင့္ညာသို႔ေကြ႔ခၽလိုက္ရာ ကြၽန္ေတာ့ ကား ေနာက္ပိုင္းႏွင့္ သူ႔ကား ေရွ႔ပိုင္း တိုက္မိလုနီးနီး ႁဖစ္သြားခဲ့သည္။ သူဘရိတ္အနည္းငယ္ အုပ္လိုက္ရ ေႂကာင္း၊ သူ႔ေနာက္မွကားမၽားလည္း အားလံုး ဘရိတ္အုပ္လိုက္ႂကရေႂကာင္း ကြၽန္ေတာ္ရိပ္မိလိုက္ သည္။ ဤေနရာမွာ လမ္းမႄကီးႁဖစ္ေနရာ ကားရပ္၍ မရ။ ေတာင္းပန္စကားေႁပာခၽိန္ (သို႔မဟုတ္) ေတာင္း ပန္သည့္ ဟန္ ႁပရန္ အခၽိန္မရ။ ေနာက္ႂကည့္မွန္ထဲမွ ႂကည့္လိုက္ရာ ကားေမာင္းသူ၏ ေဒါသတႄကီး စိုက္ ႂကည့္ေနေသာမၽက္ႏွာကို ႁမင္လိုက္ရပါသည္။ ေနာက္ ႂကည့္မွန္ထဲမွပင္ ကြၽန္ေတာ္ အသာေလး လက္ႁပ လိုက္သည္။ ‘နားလည္ေပးပါ’ ဟူသည့္သေဘာ။ ပုဂၢိဳလ္က ဘာအမူအယာမွႁပန္၍ေတာ့မႁပ။ သို႔ေသာ္ ဟြန္းတီး၊ မီးအခၽက္ႁပကာ ကြၽန္ေတာ့ကားကို အရွိန္ ႁပင္းႁပင္းႏွင့္ ေကၽာ္တက္ သြားပါသည္။အကယ္၍ ထိုေန႔က ကားတိုက္မႈ (သို႔မ ဟုတ္) မည္သည္႔အႁခင္းအရာႁဖစ္ေစ တခုခု ႁဖစ္ပၽက္ ခဲ့ပါလွ်င္ ကြၽန္ေတာ့တြင္လံုးဝ တာဝန္ရွိပါသည္။ ထို ႁဖစ္ပၽက္မႈ၏ အဓိကတရားခံမွာလည္း ကြၽန္ေတာ့၏ ‘တိကၽႁပတ္သားမႈ မရွိခဲ့ေသာ ဆံုးႁဖတ္ခၽက္’ ႁဖစ္ခဲ့ လိမ့္မည္ႁဖစ္ႃပီး၊ အဆိုပါ တိကၽႁပတ္သားမႈ မရွိခဲ့ႁခင္း မွာလည္း ကြၽန္ေတာ္၏ ‘ေရရာ ေသခၽာမႈမရွိခဲ့ေသာ ရည္မွန္းခၽက္ပန္းတိုင္’ ပင္ႁဖစ္ပါလိမ့္မည္။အဆိုပါအႁဖစ္အပၽက္မွ ကြၽန္ေတာ္ ဆက္စပ္ ေတြးယူမိသည္မွာ ‘လမ္းလည္ထြက္ရာ၌ပင္ တိကၽ ေသာ ရည္မွန္းခၽက္ပန္းတိုင္ ရွိရန္လိုအပ္သည္’ ဟူ ေသာ သင္ခန္းစာပင္ႁဖစ္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစုသည္ အေမရိကန္ ႁပည္ေထာင္စု၏ တတိယႃမိဳ႔ေတာ္ႁဖစ္သည့္ ခၽီကာဂို ႃမိဳ႔၏ အေနာက္ဖက္ဆင္ေႁခဖံုးတြင္ေနထိုင္ပါသည္။ ႃပီးခဲ့သည့္ ၂၀ဝ၆ ဒီဇင္ဘာလအတြင္းက ကြၽန္ေတာ့္ အမၽိဳးသမီးႏွင့္ ကေလးငယ္မၽား နယူးေယာ့ႃမိဳ႔ရွိ ေဆြမၽိဳးမၽားထံ ေလးရက္ႂကာ အလည္အပတ္ခရီး ထြက္သြားႂကႃပီး ကြၽန္ေတာ္က စာေမးပြဲရက္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေန၍လိုက္မသြားႁဖစ္ရာအိမ္တြင္ (လူပၽိဳႄကီး အႁဖစ္ႏွင့္) တေယာက္တည္း ကၽန္ေနခဲ့ပါသည္။ ဤိမ္ေထာင္သည္ဘဝ၊ အခၽိန္ပိုင္းအလုပ္၊ေကၽာင္းစာ၊ ေန႔စၪ္ကေလးထိမ္းေနရႁခင္းမၽားႏွင့္ လံုးခၽာလည္ေနခဲ့ ေသာကြၽန္ေတာ့မွာ မိသားစုအား ေလဆိပ္သို႔ ပို႔ ေဆာင္ႃပီး အႁပန္လမ္းတြင္ (အမွန္တကယ္ႏွင့္ ေရ ရွည္မဟုတ္သည့္တိုင္) လြတ္လပ္ေသာအရသာကို အတိုင္းအတာတခုထိ ခံစားႁဖစ္ပါသည္။ကားတံခါးကို မသိမသာဖြင့္၏။ ဆီးႏွင္း ေႂကာင့္ အေတာ္ေအးေနသည့္တိုင္ ႁပင္ပ ေလကို ႏွစ္ႁခစ္စြာ ရႈရိႈက္ပစ္လိုက္၏။ ရခိုင္စတီရီယိုသီႁခင္း သစ္မၽားကို(ကားထဲတြင္) အသံကၽယ္ေလာင္စြာဖြင့္ ကာနားေထာင္ပစ္လိုက္၏။ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္သြား သြား ကြၽန္ေတာ့သားႏွင့္ သမီးက ပါ ပါ ေနရာ သူတို႔ အေပၚငဲ့ၫွာေနရင္းႁဖင့္ သီႁခင္းမၽားကို ဤသို႔ခပ္ ကၽယ္ကၽယ္ေလး ဖြင့္နားမေထာင္ရသည္မွာ ႂကာႃပီ။သို႔ႁဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ဖက္သို႔အဝင္ လမ္းသို႔မေရာက္မီ ႁဖတ္ရမည့္မီးပြိဳင့္ႄကီးတခုသို႔ ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ မီးနီမိသႁဖင့္ ကားရပ္လိုက္ သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကားမွာ မီးနီမိ သည့္ ကားတန္း၏ တတိယေႁမာက္ကားႁဖစ္ႃပီးလမ္းေႂကာင္းမွာ အတည့္ လည္းသြား၍ရသည္။ ညာဖက္သို႔ ေကြ႔သြား၍လည္း ရသည္။ သည္မွာပင္ အေတြးတခုက ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္း ထဲသို႔ေရာက္လာခဲ့သည္။ အိမ္သို႔မဝင္ေသးပဲ (လြတ္ လပ္ေပါ့ပါးစြာႁဖင့္) ‘တေနရာရာသို႔သြားရန္’ဟူသည့္ အေတြး။ ထိုေန႔က ကြၽန္ေတာ္ အဓိကသြားလိုသည့္ ေနရာႏွစ္ေနရာရွိေနခဲ့ပါသည္။ တခုမွာႃမိဳ႔နယ္ႁပည္သူ႔ စာႂကည့္တိုက္ႁဖစ္ႃပီးေနာက္ေနရာတခုမွာ ကြၽန္ေတာ္ ေကၽာင္းတက္ေနသည့္ ေကာလိပ္ သို႔ပင္ႁဖစ္ပါသည္။ ႁပည္သူ႔စာႂကည့္တိုက္မွ အခမဲ့ႂကည့္ခြင့္ရသည့္ဗီဒီယို ေခြအနည္းငယ္ငွါးယူလို၍ ေကာလိပ္၏ကြန္ပၽဴတာ ခန္း ထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ့စာတမ္းအတြက္ လိုအပ္မည့္ ေဆာင္းပါးအခၽိဳ႔ကို ရွာရွာေဖြေဖြေလးသြားလုပ္ခၽင္ သည္။လမ္းေႂကာင္း အေနအထားအရ အတည့္သြား လွ်င္ ေကာလိပ္သို႔ေရာက္မည္ႁဖစ္ႃပီး လက္ယာဘက္ သို႔ ေကြ႔သြားပါက စာႂကည့္တိုက္သို႔ ၪီးတည္ႃပီး ႁဖစ္သြားပါလိမ့္မည္။ ကြၽန္ေတာ္ မည္သည့္ေနရာသို႔ သြားမည္ကို တိတိကၽကၽ မဆံုးႁဖတ္ရေသးမီမွာပင္ မီးက စိမ္းသြားခဲ့ႃပီႁဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ့ေရွ႔မွ ကား ႏွစ္စီးမွာ စ ထြက္ႃပီႁဖစ္၏။ ကြၽန္ေတာ္လည္းကားဘီး လိမ့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ မီးပြိဳင့္၏အတည့္ (သို႔မ ဟုတ္) ညာဘက္ တခုခုသို႔ သြားရမည့္ ေနရာတြင္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္သြားရမည္မသိ။ ကားအရွိန္ကို အနည္းငယ္ေလွ်ာ့ခၽလိုက္သည္။ ကား ရပ္လုနီးပါးႁဖစ္သြားခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့ေနာက္မွကား မၽား ဟြန္း တတီတီဝိုင္းေပးႂကသည္။ သို႔ႁဖင့္ တိတိ ကၽကၽရယ္မဟုတ္ပဲ လက္ယာဘက္သို႔ ေကြ႔ခၽလိုက္ သည္။ ကြၽန္ေတာ့ေနာက္မွကားမွာ လက္ယာဘက္ သို႔ေကြ႔မည့္ကားႁဖစ္ႃပီး ေရွ႔မွကြၽန္ေတာ္ကဘာ အ ခၽက္မွ မႁပပဲႏွင့္ညာသို႔ေကြ႔ခၽလိုက္ရာ ကြၽန္ေတာ့ ကား ေနာက္ပိုင္းႏွင့္ သူ႔ကား ေရွ႔ပိုင္း တိုက္မိလုနီးနီး ႁဖစ္သြားခဲ့သည္။ သူဘရိတ္အနည္းငယ္ အုပ္လိုက္ရ ေႂကာင္း၊ သူ႔ေနာက္မွကားမၽားလည္း အားလံုး ဘရိတ္အုပ္လိုက္ႂကရေႂကာင္း ကြၽန္ေတာ္ရိပ္မိလိုက္ သည္။ ဤေနရာမွာ လမ္းမႄကီးႁဖစ္ေနရာ ကားရပ္၍ မရ။ ေတာင္းပန္စကားေႁပာခၽိန္ (သို႔မဟုတ္) ေတာင္း ပန္သည့္ ဟန္ ႁပရန္ အခၽိန္မရ။ ေနာက္ႂကည့္မွန္ထဲမွ ႂကည့္လိုက္ရာ ကားေမာင္းသူ၏ ေဒါသတႄကီး စိုက္ ႂကည့္ေနေသာမၽက္ႏွာကို ႁမင္လိုက္ရပါသည္။ ေနာက္ ႂကည့္မွန္ထဲမွပင္ ကြၽန္ေတာ္ အသာေလး လက္ႁပ လိုက္သည္။ ‘နားလည္ေပးပါ’ ဟူသည့္သေဘာ။ ပုဂၢိဳလ္က ဘာအမူအယာမွႁပန္၍ေတာ့မႁပ။ သို႔ေသာ္ ဟြန္းတီး၊ မီးအခၽက္ႁပကာ ကြၽန္ေတာ့ကားကို အရွိန္ ႁပင္းႁပင္းႏွင့္ ေကၽာ္တက္ သြားပါသည္။အကယ္၍ ထိုေန႔က ကားတိုက္မႈ (သို႔မ ဟုတ္) မည္သည္႔အႁခင္းအရာႁဖစ္ေစ တခုခု ႁဖစ္ပၽက္ ခဲ့ပါလွ်င္ ကြၽန္ေတာ့တြင္လံုးဝ တာဝန္ရွိပါသည္။ ထို ႁဖစ္ပၽက္မႈ၏ အဓိကတရားခံမွာလည္း ကြၽန္ေတာ့၏ ‘တိကၽႁပတ္သားမႈ မရွိခဲ့ေသာ ဆံုးႁဖတ္ခၽက္’ ႁဖစ္ခဲ့ လိမ့္မည္ႁဖစ္ႃပီး၊ အဆိုပါ တိကၽႁပတ္သားမႈ မရွိခဲ့ႁခင္း မွာလည္း ကြၽန္ေတာ္၏ ‘ေရရာ ေသခၽာမႈမရွိခဲ့ေသာ ရည္မွန္းခၽက္ပန္းတိုင္’ ပင္ႁဖစ္ပါလိမ့္မည္။အဆိုပါအႁဖစ္အပၽက္မွ ကြၽန္ေတာ္ ဆက္စပ္ ေတြးယူမိသည္မွာ ‘လမ္းလည္ထြက္ရာ၌ပင္ တိကၽ ေသာ ရည္မွန္းခၽက္ပန္းတိုင္ ရွိရန္လိုအပ္သည္’ ဟူ ေသာ သင္ခန္းစာပင္ႁဖစ္ပါသည္။
မွတ္ခၽက္။ ။ သည္ေဆာင္းပါးကို ၂၀ဝ၇ ခုႏွစ္အတြင္းတြင္ ကြၽန္ေတာ္ေရးသားခဲ့ပါသည္။
