(ေအာက္ပါစာစုမွာလည္း ယခင္ေဖၚႁပခဲ့ဘူးေသာ ေဒါက္တာမတင္ဝင္း၏စာအုပ္မွ ေကာက္ႏုတ္ခၽက္မၽားပင္ႁဖစ္ပါသည္။)
ေအာင္ႁမင္လိုလွ်င္ အရံႈးကို စီစစ္ပါ။
ဒုတိယကမBာစစ္အတြင္းက အေရွ႔ေတာင္အာရွစစ္မၽက္ႏွာကို တာဝန္ယူရသူ (အေမရိကန္) ဗိုလ္ခၽဳပ္ႄကီး မက္အာသာက သူ႔သားအတြက္ သူတို႔ဘုရားထံမွာ ဆုေတာင္းတဲ့ဆုေတာင္းစာတခုကိုလည္း ေတြးမိပါတယ္။
“မိမိရဲ့အားနည္းခၽက္ကို မိမိ သိႁမင္ႏိုင္ေအာင္ စိတ္ဓါတ္အင္အားေကာင္းတဲ့သား၊ ေႂကာက္ရြံ႔တဲ့အခါမွာလည္း မိမိကိုယ္ကိုမိမိ ရင္ဆိုင္ႏိုင္တဲ့သား၊ ရိုးရိုးသားသားႄကိဳးစားရင္းနဲ႔ အရံႈးနဲ႔ႄကံဳေတြ႔လာတဲ့အခါမွာလည္း ၪီးမညြတ္စတမ္းမာန္တင္းႏိုင္ေသာသားကို သူေမြးလိုပါတယ္” လို႔ ဗိုလ္ခၽဳပ္ႄကီးမက္အာသာ (ြနညနမေူ ၷေခေမအ့ကမ) ကဆိုပါတယ္။
လူ႔ဘဝတိုတိုေလးအတြင္းမွာ အရံႈးနဲ့အမွားမၽားကိုသာလက္ခံသိမ္းပိုက္ႃပီး ေသသြားမွာကို ကြၽန္မလက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ အားငယ္လြန္းလို႔ ငိုေနရင္းကပဲ လုပ္စရာရွိတာကို ဆက္လုပ္ပါတယ္။
ေယာကၽၤားဆိုတာ လုပ္သင့္တဲ့အလုပ္ကိုလုပ္ရင္း လုပ္ခၽင္တဲ့အလုပ္ကို ရေအာင္လုပ္သြားတဲ့သူကို ေခၚပါသတဲ့။
အရံႈးကို ႃပံဳးႃပံဳးကေလးရင္ဆိုင္ပါ။
မဟာပညာေရးဘြဲ႔လြန္သင္တန္းမွာ သင္ရိုးၫႊန္းတမ္းကိုဘယ္လိုေရးေဆြးမလဲ ဆိုတဲ့အပိုင္းကို ေဆြးေႏြးရင္း စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ “ေကၽာင္းသားလူငယ္မၽားဟာ အရံႈးကို ကၽက္သေရရွိရွိ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဘို႔အတြက္ သင္ခန္းစာေပးႏိုင္တဲ့ အရည္အခၽင္းနဲ႔ႁပည့္စံုတဲ့ သင္ရိုးၫႊန္းတမ္းႁဖစ္ရမယ္” ဆိုတာပါလာပါတယ္။
အရံႈးဆိုတဲ့ေလာကဓံကို ကၽက္သေရရွိရွိရင္မဆိုင္တတ္တဲ့သူ “ကယ္မ ပါ၊ ႁပဳစုပါ၊ ေစာင့္ေရွာက္ပါ၊ မြဲေသြ႔ေသြ႔မၽက္ႏွာႁဖင့္ ကိုယ္ခၽမ္းသာရေႂကာင္း ငယ္ေပါင္းစုပ္ပဲ့၊ ႏံုနဲ႔သည့္စကားမၽားကို ေယာင္မွား၍ဆိုမိလွ်င္ လွ်ာတိုေအာင္ရိတ္ခၽင္၏။”
အလြန္ေစၽးႄကီးတယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ့ အလိပ္အလိပ္ထြက္သြားတဲ့ေရႊေပၚစေတြကို ႏွေႁမာေနရင္း ႂကည့္စမ္း၊ ဒါေတြကလည္း သစ္သားစေတြပဲ၊ မႁဖစ္လို႔သားစားပစ္ရတာ၊ ႁဖတ္ပစ္ရတာ လို႔ေႁပာရင္း လိုက္ႂကည့္ေနမိပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ႂကည့္စမ္း လိုအပ္တဲ့ပံုေပၚေအာင္ အဖိုးတန္တဲ့သစ္သားစေတြကို ေရႊေပၚနဲ႔သာမက ေကာ္ဖတ္နဲ႔လည္းစားပစ္ရပါကလား။ လူေတြမွာလဲ ဒီသေဘာပဲ။ မိမိဘာသာႁဖစ္ေစ၊ ဘဝအေတြ႔အႄကံဳကႁဖစ္ေစ မိမိရဲ့ အတၲမာဏကို စားပစ္တာေတြ ခံခဲ့ေနရပါကလား လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ စားတာခံရေတာ့ ရလဒ္က ပံုသာန္ေကာင္းေကာင္း၊ ေခၽာေခၽာေမြ႔ေမြ႔ႁဖစ္သြားတာပါပဲ။
ကြၽန္မတို႔ဟာ အဘက္ဘက္ကစားတာ၊ ပြတ္တိုက္တာကိုခံခဲ့ရပါတယ္။ မခံခဲ့ရရင္လည္း ေခၽာေမြ႔သြားမွာ၊ ေႁပႁပစ္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အစားခံလိုက္၊ ပဲ့ပါသြားလိုက္နဲ႔ ေခၽာေမြ႔မွန္းမသိ ေခၽာေမြ႔လာခဲ့ပါတယ္။ တခုေတာ့ရွိတာေပါ့ေလ။ အကုန္လံုးပဲ့ႃပီး ေႂကႁပဳန္းမသြားေအာင္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ထိန္းရတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ နာကၽင္စြာ၊ စိတ္ႏွလံုးညစ္ၫူးစြာ၊ ေတြေဝစြာ၊ လုပ္သင့္တယ္လို႔ထင္တဲ့အလုပ္မၽားကို ၪီးေခါင္းစိုက္ႃပီး ဇြဲနပဲနဲ႔လုပ္ကိုင္ကာ ဘဝခရီးကိုႁဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။
(အႁခားမွတ္စုမၽားကိုလည္း ဆက္လက္ေဖၚႁပပါၪီးမည္။)
ေအာင္ႁမင္လိုလွ်င္ အရံႈးကို စီစစ္ပါ။
ဒုတိယကမBာစစ္အတြင္းက အေရွ႔ေတာင္အာရွစစ္မၽက္ႏွာကို တာဝန္ယူရသူ (အေမရိကန္) ဗိုလ္ခၽဳပ္ႄကီး မက္အာသာက သူ႔သားအတြက္ သူတို႔ဘုရားထံမွာ ဆုေတာင္းတဲ့ဆုေတာင္းစာတခုကိုလည္း ေတြးမိပါတယ္။
“မိမိရဲ့အားနည္းခၽက္ကို မိမိ သိႁမင္ႏိုင္ေအာင္ စိတ္ဓါတ္အင္အားေကာင္းတဲ့သား၊ ေႂကာက္ရြံ႔တဲ့အခါမွာလည္း မိမိကိုယ္ကိုမိမိ ရင္ဆိုင္ႏိုင္တဲ့သား၊ ရိုးရိုးသားသားႄကိဳးစားရင္းနဲ႔ အရံႈးနဲ႔ႄကံဳေတြ႔လာတဲ့အခါမွာလည္း ၪီးမညြတ္စတမ္းမာန္တင္းႏိုင္ေသာသားကို သူေမြးလိုပါတယ္” လို႔ ဗိုလ္ခၽဳပ္ႄကီးမက္အာသာ (ြနညနမေူ ၷေခေမအ့ကမ) ကဆိုပါတယ္။
လူ႔ဘဝတိုတိုေလးအတြင္းမွာ အရံႈးနဲ့အမွားမၽားကိုသာလက္ခံသိမ္းပိုက္ႃပီး ေသသြားမွာကို ကြၽန္မလက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ အားငယ္လြန္းလို႔ ငိုေနရင္းကပဲ လုပ္စရာရွိတာကို ဆက္လုပ္ပါတယ္။
ေယာကၽၤားဆိုတာ လုပ္သင့္တဲ့အလုပ္ကိုလုပ္ရင္း လုပ္ခၽင္တဲ့အလုပ္ကို ရေအာင္လုပ္သြားတဲ့သူကို ေခၚပါသတဲ့။
အရံႈးကို ႃပံဳးႃပံဳးကေလးရင္ဆိုင္ပါ။
မဟာပညာေရးဘြဲ႔လြန္သင္တန္းမွာ သင္ရိုးၫႊန္းတမ္းကိုဘယ္လိုေရးေဆြးမလဲ ဆိုတဲ့အပိုင္းကို ေဆြးေႏြးရင္း စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ “ေကၽာင္းသားလူငယ္မၽားဟာ အရံႈးကို ကၽက္သေရရွိရွိ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဘို႔အတြက္ သင္ခန္းစာေပးႏိုင္တဲ့ အရည္အခၽင္းနဲ႔ႁပည့္စံုတဲ့ သင္ရိုးၫႊန္းတမ္းႁဖစ္ရမယ္” ဆိုတာပါလာပါတယ္။
အရံႈးဆိုတဲ့ေလာကဓံကို ကၽက္သေရရွိရွိရင္မဆိုင္တတ္တဲ့သူ “ကယ္မ ပါ၊ ႁပဳစုပါ၊ ေစာင့္ေရွာက္ပါ၊ မြဲေသြ႔ေသြ႔မၽက္ႏွာႁဖင့္ ကိုယ္ခၽမ္းသာရေႂကာင္း ငယ္ေပါင္းစုပ္ပဲ့၊ ႏံုနဲ႔သည့္စကားမၽားကို ေယာင္မွား၍ဆိုမိလွ်င္ လွ်ာတိုေအာင္ရိတ္ခၽင္၏။”
အလြန္ေစၽးႄကီးတယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ့ အလိပ္အလိပ္ထြက္သြားတဲ့ေရႊေပၚစေတြကို ႏွေႁမာေနရင္း ႂကည့္စမ္း၊ ဒါေတြကလည္း သစ္သားစေတြပဲ၊ မႁဖစ္လို႔သားစားပစ္ရတာ၊ ႁဖတ္ပစ္ရတာ လို႔ေႁပာရင္း လိုက္ႂကည့္ေနမိပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ႂကည့္စမ္း လိုအပ္တဲ့ပံုေပၚေအာင္ အဖိုးတန္တဲ့သစ္သားစေတြကို ေရႊေပၚနဲ႔သာမက ေကာ္ဖတ္နဲ႔လည္းစားပစ္ရပါကလား။ လူေတြမွာလဲ ဒီသေဘာပဲ။ မိမိဘာသာႁဖစ္ေစ၊ ဘဝအေတြ႔အႄကံဳကႁဖစ္ေစ မိမိရဲ့ အတၲမာဏကို စားပစ္တာေတြ ခံခဲ့ေနရပါကလား လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ စားတာခံရေတာ့ ရလဒ္က ပံုသာန္ေကာင္းေကာင္း၊ ေခၽာေခၽာေမြ႔ေမြ႔ႁဖစ္သြားတာပါပဲ။
ကြၽန္မတို႔ဟာ အဘက္ဘက္ကစားတာ၊ ပြတ္တိုက္တာကိုခံခဲ့ရပါတယ္။ မခံခဲ့ရရင္လည္း ေခၽာေမြ႔သြားမွာ၊ ေႁပႁပစ္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အစားခံလိုက္၊ ပဲ့ပါသြားလိုက္နဲ႔ ေခၽာေမြ႔မွန္းမသိ ေခၽာေမြ႔လာခဲ့ပါတယ္။ တခုေတာ့ရွိတာေပါ့ေလ။ အကုန္လံုးပဲ့ႃပီး ေႂကႁပဳန္းမသြားေအာင္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ထိန္းရတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ နာကၽင္စြာ၊ စိတ္ႏွလံုးညစ္ၫူးစြာ၊ ေတြေဝစြာ၊ လုပ္သင့္တယ္လို႔ထင္တဲ့အလုပ္မၽားကို ၪီးေခါင္းစိုက္ႃပီး ဇြဲနပဲနဲ႔လုပ္ကိုင္ကာ ဘဝခရီးကိုႁဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။
(အႁခားမွတ္စုမၽားကိုလည္း ဆက္လက္ေဖၚႁပပါၪီးမည္။)
No comments:
Post a Comment