ရည္မွန္းခၽက္ႏွင့္ ပန္းတိုင္ (အပိုင္း ၂) အားကစားႃပိဳင္ပြဲမၽား

‘အားကစားႃပိဳင္ပြဲမၽား’ ဟု ၫႊန္းဆိုလိုက္သည့္အတြက္ မည္သည့္အားကစားႃပိဳင္ပြဲေတြမၽား ပါဝင္ဆင္ႏြဲေနပါလိမ့္ ဟု လြန္ကြၽံမေတြးမိပါေစႏွင့္။ ကြၽန္ေတာ္က အားကစားႃပိဳင္ပြဲမၽား၌ ကိုယ္တိုင္ပါဝင္ဆင္ႏြဲမႈမရွိေသာ္လည္း ႂကည့္ရႈအားေပးတတ္သူမၽားစာရင္းထဲတြင္ေတာ့ ထိပ္ဆံုး မေရာက္လွ်င္ေနမည္၊ အလယ္အလတ္ေတာ့ေကၽာ္သည္ ဟု မိမိကိုယ္မိမိ ေသခၽာစြာယံုႂကည္ႁဖစ္ပါသည္။ အထူးသႁဖင့္ ေဘာလံုးပြဲမၽား။ ကမBာ့ဖလားမွ သည္ ရပ္ကြက္ပြဲစၪ္ေတြအထိ အခၽိန္ႏွင့္အေႁခအေနေပးလွ်င္ေပးသလို ကြၽန္ေတာ္ ႂကည့္ႁဖစ္ေအာင္ႂကည့္ပါသည္။ နက္ႁဖန္စာေမးပြဲရွိသည္ကိုပင္ ယေန႔ေဘာလံုးပြဲေကာင္းရွိပါက စာဖတ္သည္ကို ေခတၲရပ္ကာ ထိုပြဲစၪ္ကို ကြၽန္ေတာ္အလြတ္မေပးတတ္။ တန္ေတာ့။ ကြၽန္ေတာ္ေဘာလံုးပြဲႂကည့္တတ္သည္ကို အဓိကေႁပာလိုရင္းမဟုတ္ပါ။
ခၽီကာဂိုႃမိဳ႔ထဲတြင္ ဇန္နဝါရီလအတြင္းက ကြၽန္ေတာ္ ေဘာလံုးပြဲတပြဲသြားႂကည့္ႁဖစ္ပါသည္။ ခၽီကာဂိုမွ ဃ့ငခေါသ ၤငမန အသင္းႏွင့္ ဝါရွင္တန္မွလာသည့္ ီဃ ၠညငအနိ အသင္းတို႔ကန္ႂကသည့္ပြဲႁဖစ္ပါသည္။ ပြဲစၪ္က အေကာင္းႄကီးလည္းမဟုတ္သလို အဆိုးႄကီးလည္းမဟုတ္။ ႂကည့္ေပၽာ္ရႈေပၽာ္ေလးေတာ့ရွိသည္။ ပြဲႂကည့္ႃပီးအႁပန္လမ္းခရီးတြင္ သူငယ္ခၽင္းတေယာက္က ‘ေဘာလံုးပြဲဆိုတာ တကယ္ေတြးႂကည့္ရင္ေတာ့ အလံုးေလးတလံုးကို ဟိုဖက္က ေန ဒီဖက္၊ ဒီဖက္က ေန ဟိုဖက္ ကို သယ္ယူသြားေနႂကတာပဲကြ’ ဟု ရယ္စရာလိုလို ေတြးစရာလိုလို ေႁပာခၽလိုက္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ႃပံဳးႃပံဳးေလးသာေနလိုက္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ့ေခါင္းထဲတြင္ေတာ့ အေတြးတခုက တံခါးလာေခါက္ပါသည္။
ေဘာလံုးပြဲမၽားတြင္ ‘ဂိုးသြင္းသည္’ ‘တဖက္ ဘယ္ႏွစ္ဂိုး’ ‘ဂိုးမရွိ သေရ’ အစ ရွိသည္တို႔ကို ေႁပာေႁပာေနႂကသည့္ ‘ဂိုး’ ြသေူ ဟူသည့္အသံုးအႏႈန္းမွာ အမွန္မွာ အဂၤလိပ္ စကားပင္ႁဖစ္သည္။ ႁမန္မာလို ဘာသာႁပန္လွ်င္ ‘ပန္းတိုင္’ ‘ရည္မွန္းခၽက္’ ‘ၪီးတည္ခၽက္’ စ တာေတြႁဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေဘာလံုးအသင္းတသင္း သို႔မဟုတ္ ေဘာလံုးကစားသမားမၽား၏ ‘ဂိုး’ သို႔မဟုတ္ ‘ပန္းတိုင္’ မွာ (ကြၽန္ေတာ့သူငယ္ခၽင္းေႁပာသလိုပင္) အလံုးေလးကို တဖက္၏ ဂိုးေပါက္ထဲသို႔ သြင္းေပးရန္ႁဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ထိုပန္းတိုင္သို႔ခၽီတက္ရာလမ္းခရီးဝယ္ တိတိကၽကၽစီမံတည္ေဆာက္ထားရွိသည့္ ေအရိယာ အကၽယ္အဝန္း ရွိသည္။ တိတိကၽကၽ သတ္မွတ္ထားရွိသည့္ စည္းမၽၪ္းစည္းကမ္းမၽားရွိသည္။ တရားမွ်တမႈ ရွိေစေရးအတြက္ ကြင္းလယ္ႏွင့္ ေဘးစည္း တရားသူႄကီးမၽား (ကြင္းလယ္ ႏွင့္ အရံ ဒိုင္လူႄကီးမၽား) ရွိသည္။ ကစားသမားၪီးေရကိုလည္း တိကၽစြာကန္႔သတ္ထားရွိသည္။ တိတိကၽကၽသတ္မွတ္ထားရွိသည့္ ကစားခၽိန္ ရွိသည္။
အေႁပးႃပိဳင္ပြဲဆိုပါစို႔။ မီတာ ၁၀ဝ၊ မီတာ ၅၀ဝ ၊ မာရသြန္ စသည္ႁဖင့္။
ေႁပးရမည့္ လိုင္းကို တိကၽစြာသတ္မွတ္ထားရွိပါသည္။ မႁဖစ္မေနလိုက္နာရမည့္ ႃပိဳင္ပြဲစည္းကမ္းမၽားရွိပါသည္။ ေဆးဝါးသံုးစြဲထားရွိမႈ ရွိ မရွိ ကို စစ္ေဆးခံရပါသည္။ ေႁပးရမည့္အကြာအေဝးအားတိကၽစြာသတ္မွတ္ထားရွိပါသည္။ မီတာ ၁၀ဝ ႃပိဳင္ပြဲဝင္ အေႁပးသမား တၪီးသည္ မီတာ ၁၀ဝ ထက္ပိုေႁပး၍မရ။ ေလၽာ့ေႁပး၍လည္းမရ။ ပိုေႁပး၊ ေလၽာ့ေႁပးပါက ဘာမွအဓိပၸါယ္မရွိ။ တနည္းအားႁဖင့္ သူ႔ၪီးတည္ခၽက္သည္ မီတာ ၁၀ဝ ကို ႁမန္ႏိုင္သမွ်ႁမန္ႁမန္ ေရာက္ရွိႏိုင္ေရး၊ မီတာ ၁၀ဝ အကြာတြင္ရွိသည့္ ႁဖတ္မၽၪ္းအား အႁမန္ဆံုးႏံႈးတခုႁဖင့္ ႁဖတ္ေကၽာ္ေရးႁဖစ္သည္။ ၄င္းမွာသူ႔ပန္းတိုင္ ႁဖစ္သည္။
သည္ႃပိဳင္ပြဲမၽားကိုႂကည့္ရင္း၊ ႃပိဳင္ပြဲပံုသဏာန္မၽားကို သံုးသပ္ေတြးေတာရင္းႁဖင့္ အႁခင္းအရာ ႏွစ္ခု ကို ကြၽန္ေတာ္ရရွိလိုက္ပါသည္။
(၁) တိကၽစြာသတ္မွတ္ထားရွိသည့္ ‘ပန္းတိုင္’ သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မည္သည့္အလုပ္ကိုပင္လုပ္သည္ႁဖစ္ေစ၊ မည္သည့္ေနရာ၌ႁဖစ္ေစ၊ မည္သည့္အေႁခအေန၌ႁဖစ္ေစ မရွိမႁဖစ္ လိုအပ္သည္။
(၂) ထိုပန္းတိုင္သို႔အေရာက္ခၽီတက္ရာ လမ္းခရီး၌ (မိမိလုပ္ခၽင္တိုင္းလုပ္၍မရ၊ ႁပဳမူခၽင္တိုင္း ႁပဳမူ၍မရ ေသာသေဘာကိုေဆာင္သည့္) စည္း၊ ေဘာင္၊ အကန္႔အသတ္ေလးမၽား ရွိေနသည္။ တနည္းအားႁဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္မႈမၽား၌ လို၍ ပို၍ မရတတ္သည့္၊ ေကၽာ္၍ ေခၽာ္၍ မႁဖစ္ေကာင္းသည့္ အႁခင္းအရာေလးမၽား မလြဲမေရွာင္သာစြာ တည္ရွိေနသည္။

မွတ္ခၽက္။ ။ သည္ေဆာင္းပါးကို ၂၀ဝ၇ ခုႏွစ္အတြင္းတြင္ ကြၽန္ေတာ္ေရးသားခဲ့ပါသည္။
Picture: http://www.bisconsulting.ca/img/seminars/large/goal_setting.jpg