တညဇာမွာ လမ္းထြက္လာကတ္ေတ ခဲဝါတေကာင္နန္႔ အိမ္ခြီးတေကာင္ရို႔ တြိကတ္ပါေရလွတ္။ ခဲဝါက ေတာ့ေက ခပိန္ပိန္ေခၽနန္႔ ႁဖစ္နိန္ႃပီးေက အိမ္ခြီးကေတာ့ေက ဝဖီးနိန္ပနာ လိုင္ဖင္းမွာလည္း ကေကာင္းလွေရ လိုင္ပတ္ေခၽတခုကိုဆြဲထားပါေရလွတ္။ ခဲဝါက “အကို ခြီး၊ အကိုကား ကေကာင္းဝလို႔ လွလို႔ရာမလား၊ လိုင္ဖင္းမွာ လည္း လိုင္ပတ္ေခၽနန္႔၊ အကို႔ကို အသူက ေဒေလာက္ထိေတာင္ ေကြၽးေမြးသုတ္သင္ထားပါေလမသိ” လို႔ မိန္းလိုက္ ပါေရလွတ္။ အိမ္ခြီးကလည္း “သေဖါေကာင္းေရ ကြၽန္ေတာ့ အရွင္သခင္ ေကြၽးေမြးသုတ္သင္ပီးထားစြာပါ” လို႔ ဝ၀င့္ ကႂကြားေခၽ ႁပန္ေႁဖပါေရလွတ္။ ေယခါ ခဲဝါက “အကို ခြီး၊ ဇာပိုင္ပင္ႁဖစ္လီ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ေက အကိုခြီးနန္႔ နိန္ရာခၽင္းတခုပိုင္လဲ မဖ ႏိုင္၊ ဇာေလာက္ပင္ ဝဖီးနိန္ေအာင္ေကြၽးေကြၽး ဇာ အရွင္သခင္အတြက္ကိုမွ ငါ လိုင္ပတ္လည္းမပတ္ႏိုင္၊ ငါ့စြာငါ လြတ္လြတ္လပ္လပ္နိန္ရစြာေလာက္ တခုကိုလည္း ငါမေတာင္းတ” လို႔ႁပန္ေႁပာလိုက္ပါေရလွတ္။ လြတ္လပ္မႈမဟိပဲ ဝ ႃပဲနိန္ေအာင္ စားရေရ ထမင္းထက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္နန္႔ တလုပ္ေခၽပင္စားရ၊ စားရ၊ စားရေရ ထမင္းနပ္က ပိုလို႔ တန္ဖိုးဟိပါေရလွတ္။
No comments:
Post a Comment