ေခါက္ခၽိဳး

ကြၽန္းက ေမာင္လွစိန္ ႃမိဳ႔သို႔ေရာက္ပါလတ္သည္။ရြာကလူတိ အားလံုးက ႃမိဳ႔မွာ စၽီးဝယ္ေက ေခါက္ခၽိဳးႁပတ္လို႔ဝယ္ဖို႔ မွာလိုက္ကတ္သည္။
“ ေဒအကၽၤီဇာေလာက္ပါေလမသိ”
“ ေလးရာ ပါ”
“ ႏွစ္ရာနန္႔မရလား အကို”အေရာင္းသယ္ က တေခါက္ စၪ္းစားလိုက္သည္။ ႏွစ္ရာ ဆိုလွ်င္လည္း အႁမတ္က မဆိုးသိ။ ခရီးဝီးက လာေရလူတိကိုလည္းအားနာသည္။ ထိုေႂကာင့္
“ယူလီ အကို၊ ပီးလိုက္ေမ”
“တ ရာနန္႔ မရလားေယေဂ”
“ေယာ္ အကို႔ကိုအားနာလို႔ ေလးရာတန္ကို ႏွစ္ရာ နန္႔ပီးထားဗၽာ အရာ ေလးသြ တရာနန္႔ႁပတ္နီသိေရ၊ အလကားယူလီ ကိုး”
“ ႏွစ္လံုးမရလားေယေဂ”