တရက္နိခါ ဂါရီသမားတေယာက္ေရ ဂါရီေမာင္းပါလတ္ယက္ပင္း ရႊံ႔တိဟိေရနိန္ရာတခုသို႔အေရာက္မွာ ဂါရီေရ ႏြံထဲသို႔တပိုင္းေလာက္ ႁမဳပ္ဝင္လားပါေရလွတ္။ ဂါရီသမားလည္း စိတ္ပၽက္လက္ပၽက္နန္႔ ဂါရီေအာက္သို႔ ဆင္းဗၽာယ္ ကူနတ္ကယ္နတ္တိကို တမ္းတ လိုက္ပါေရလွတ္။
ေယႃပီးေက ဂါရီ ေဘးနားေခၽက ထိုင္ ထိုင္ပနာ “အို ကူနတ္ကယ္နတ္အေပါင္းရို႔ ကြၽန္ေတာ့္ဂါရီ ကို တခၽက္ေခၽေလာက္ လာလို႔ ဆြဲတင္ပီးကတ္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္မၽိဳး ေတာင္းဆိုပါယင့္” လို႔ အသံအကၽယ္ႄကီး ေအာ္ပလိုက္ ပါေရလွတ္။
ကူနတ္ကယ္နတ္ နတ္မင္းႄကီးလည္း ယင္း အသံကိုႂကားလို႔ အေႁခအေနကိုတခၽက္ သံုးသပ္ ႂကည့္လိုက္ ေတခါ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တခုေခၽလည္း မႄကိဳးစားသိပဲနန္႔ သူမၽားပါးက အကူအညီကိုရာ ကုန္းေအာ္ပနာေတာင္းနိန္ေရ ဂါရီသမားကိုတြိရေရခါ “အေဝး ဂါရီသမား၊ မင္းပက္ခုန္းကို ဂါရီေအာက္မွာအယင္သြင္း သြင္းပနာ တေခါက္ေခၽ တြန္းတင္ပနာ ႄကိဳးစားႂကည့္အံု႔၊ ေယႃပီးလို႔ မရ ခါမွ ငါ့ကိုေခၚ” လို႔ႁပန္ေႁပာလိုက္ပါေရလွတ္။ ‘ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဇကုန္ႄကိဳးစားႂကည့္လို႔ တခုပိုင္လည္း မရႏိုင္ခါမွ သူမၽားပါးက အကူအညီကို ရ ယူဖို႔ ႄကိဳးစားသင့္ပါေႂကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ္ရို႔ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္ရို႔အယင္ ရုန္းဖို႔လိုေႂကာင္း’ ေဒပံုႁပင္က ေႁပာႁပစြာပါ။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment